زمانی که یه مسئله و مشکلی داریم، من ذهنی و ایگو شروع میکنه به افکار نگران کننده که اگه اینجوری نشه چی؟ اگه اونجوری بشه چی؟ حالا میخوای چکار کنی؟ و..
شروع میکنه به سروصدا به پا کردن و شلوغ کردن..
از اونجایی ام که ما هیچ راه حلی نداریم و نمیدونیم چجوری مشکل مون رو حل کنیم، نمیدونیم کِی قراره حل بشه، نمیدونیم توسط چه کسی قراره حل بشه و کلی نمیدونم های دیگه، باعث میشه نگران بشیم و مضطرب بشیم و این صدای منفی رو باور کنیم..
در واقع به خاطر ناآگاهی مون، با این من ذهنی و نفس یکی میشیم و دچار نگرانی و اضطراب میشیم..

من ذهنی مثل یه سگ، که دوست داره مدام استخون بجوه، دوست داره مدام به مشکلات فکر کنه و مدام نگران باشه..
و اگه ما همه با این ذهن همراه بشیم، به خاطر ناآگاهی، ما هم همیشه در حال نگران بودن و مدام به مشکلات فکر کردن هستیم..

دوستان، این من ذهنی، خوراکش نگرانی و نشخوار کردن مدام مشکلاته..
خوراکشه..
میدونی یعنی چی؟؟
یعنی از این طریق تغذیه میکنه و بزرگ میشه و بیشتر روی ما مسلط میشه و زندگی ما رو کنترل میکنه و در مقابل، ما به عنوان آگاهی ضعیف تر میشیم و برده ی ذهن مون میشیم.
یعنی ما از طریق افکار نگران کننده و منفی به این من ذهنی خوراک میدیم و تغذیه اش میکنیم و هر روز اونو قدرتمندتر می کنیم..
این میشه که به یه جایی میرسیم که دیگه از دست این نگرانی ها و اضطراب هامون نه خواب داریم و نه خوراک و نه تمرکزی برای کار کردن..

حالا کاری که باید انجام بدیم اینه که آگاه بشیم از اینکه مسائل و مشکلات ما به چه شکلی حل میشن و چجوری حل میشن، تا بتونیم در مقابل افکار نگران کننده و منفی ایگو بایستیم و آرامش خودمون رو حفظ کنیم..